Բարև ձեզ։ Այսօր կներկայացնեմ, թե ինչ եմ կարդացել այս ուրբաթ։ Այս ուրբաթ կարդացել եմ «Էմիլը Լյոնեբերգայից» գրքը։ Իսկ հիմա կպատմեմ այնքան մասը, որքան արդացել եմ։
Գրքում հեղինակը պատմում է մի տղայի մասին, որը 5 տարեկան էր։ Շատ փոքրիկ էր, բայց չափից շատ չարաճճի։ Նա իր ընտանիքի հետ ապրում էր Սմոլանդ Գավառի Լյոնեբերգա շրջանի Քաթհուլտ ագարակում։ Նա շատ տարբեր չարաճճիություններ էր անում։ Հաճախ ճմկտում էր իր փոքրիկ քույրիկին, իսկ մի անգամ էլ գլուխը մտցրել էր ապուրի ամանի մեջ, մեկ ուրիշ անգամ էլ կուլ էր տվել 5 օրեանոց։ Նրա հետ տարբեր հետաքրքիր դեպքեր էին պատահում, բայց նրա մայրիկը միշտ պաշտպանում էր նրան։
Մի անգամ էլ նրանց մոտ խնջույք էր, և նրա հայրը պետք է բարձրացներ սպիտակ դրոշը, բայց հանկարծ եկավ Ալֆրեդը՝ Էմիլի հայրիկի ընկերը, և ասաց, որ կովը ծնում է։ Էմիլի հայրը նրա հետ միասին գնաց կովի մոտ։ Այդ ընթացքում Էմիլի մոտ միտք ծագեց, որ մինչև հայրիկը գա, կգան նաև հյուրերը, իսկ դրոշը բարձրացրած չի լինի։ Այդ ժամանակ նա որոշեց դրոշը հետ միասին ձողի վրա բարձրացնել նաև իր քրոջը՝ Իդային, քանի որ քույրը միշտ ցանկացել է վերևից տեսնել իրենց ագարակը։ Եվ այդպես էլ արեց․ նա փոքրիկին կապեց պարանից և բարձրացրեց դրոշի հետ միասին։ Երբ հայրիկը վերադարձավ, բոլոր հյուրերն արդեն եկել էին և մատով դրոշն էին ցույց տալիս։ Այդ մտահաղացման համար բոլորը Էմիլի վրա շատ բարկացան։
Իսկ հիմա ուրիշ դեպք պատմեմ։ Մի օր Էմիլի մայրիկը նրան հարցնեց, թե ինչպես է նա իրեն պահելու դպրոցում։ Էմիլը պատասխանեց, որ միգուցե չարաճճիություններին վերջ տա։
․․․
Այսօր այսքանը։ Մնացածը կարող եք կարդալ գրքում։
Ինձ այս գիրքը շատ դուր եկավ։ Ասեմ, որ գրքի մյուս հատվածներն էլ են արկածների մասին, բայց ավելի ծիծաղելի են։ Ես հասկացա այս պատվածքից, որ իհարկե կարելի է չարաճճի լինել, բայց չափից շատ չարաճճի լինելը արդեն ուրիշների համար հա՛մ զայրույթ է, հա՛մ էլ վտանգավոր է։