Հայաստանի Հանրապետությունում շատ են գունավոր մետաղների հատկապես պղնձի, մոլիբդենի, կապարի, ոսկու և ալյումինի պաշարները: Ամենախոշոր պղնձի և մոլիբդենի հանքավայրերը գտնվում են Լոռու մարզում (Ալավերդու հանքավայրը) և Սյունքի մարզում (Կապանի հանքավայրը): Հայաստանում պղինձը հանդիպում է նաև մոլիբդենի հետ` պղնձամոլիբդենային հանքավայրերում: Հայտնի են Քաջարանի, Ագարակի և Թեղուտի պղինձամոլիբդենային հանքավայրերը: Քաջարանի և Ագարակի հանքավայրերը գտնվում են Սյունիքի մարզում, իսկ Թեղուտի հանքավայրը գտնվում է Լոռու մարզում։ Մեղրձորի ոսկու հանքվայրը գտնվում է Կոտայքի մարզում։ Սոթքի ոսկու հանքավայրը, որը գտնվում է Գեղարքունիկի մարզում։ Սյունիքի մարզում կա նաև Շահումյանի հանքավայր, որից արտահանվում է ոսկի, պղնձ, ցինկ, կապար և արծաթ։
Պոչամբարը դա քիմիական վերամշակման հետևանքով առաջացած թունավոր, վտանգավոր քիմիական թափոններն ու հանքաջրերն են։ Հիմնականում կառուցում են հանքավայրերին մոտ տարածքներում: Գործող պոչամբարներն առաջին հայացքից նման են լճերի, բայց, ի տարբերություն դրանց, պոչամբարները «հարուստ» են կյանքի համար վտանգավոր, թունավոր նյութերով: Պոչամբարները գործում են մինչև նախագծով դրանց համար նախատեսված ծավալի սպառումը կամ հանքավայրի շահագործման ավարտը: Պոչամբարները փակվում են՝ պատվելով հողային շերտով, որի վրա այնուհետ բուսականություն է աճեցվում: Այդպես փորձ է արվում կանխել պոչամբարներում կուտակված վտանգավոր նյութերի ներթափանցումը բնական միջավայր:
Հայաստանի ամենախոշոր հանքարդյունաբերողը՝ «Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատ»-ը շահագործում է 1 պոչամբար՝ Արծվանիկի պոչամբարը, որն ամենամեծն է Հայաստանում եւ համարվում է խոշորագույններից մեկն աշխարհում: Սյունիքի մարզկենտրոն Կապան քաղաքի հարեւանությամբ գտնվող Արծվանիկի պոչամբարի նախագծային ծավալը 325 մլն խմ է, սակայն չի բացառվում, որ ապագայում, երբ այդ ծավալն ամբողջությամբ լցվի պոչերով, նոր ծավալ սահմանվի՝ 398 մլն խմ:
Հանքերի և պոչամբարի պատճառով մարդկանց մոտ առաջանում են մի շարք հիվանդություններ՝ սրտային հիվանդույթուններ, կաթված, թոքերի քաղցկեղ, անբերություն նաև գայլի երախ։ Թունավոր միջավայրը կարող է ազդել մարդու եղունգների, մազերի, ատամների աճի և որակի վրա։ Մարդիկ չորացած փոչամբարների վրա հող են մշակում, հացահատիկ են ցանում, բանաջարեղեն են աճեցնում, իսկ հետո ուտում՝ նույնիսկ չիմանալով, որ ապրում են այդ թունավոր միջավայրում և մնում են հենց այդ պաչամբարի վրա։ Պոչամբարների մոտ արածում են նաև անասունները։ Մարդը մտածելով, որ կովի կաթը մաքուր պետք է լինի և անվտանգ՝ խմում է, իսկ արդյունքը երևում է մարդու վրա ալերգիաների և ժառանգական հիվանդությունների և այլ հիվանդությունների տեսքով։